Ակամայից թվում է, թե նույնն է ամեն ինչ, բայց շատ բան է փոխվել... Փոխվել եմ ես, փոխվել ես դու, փոխվել են նրանք: Ոչ թե մեր մարդ տեսակն է փոխվել, այլ՝ մեր աշխարհայացքը, որ զգացմունքին ու բանականությանն անվերջ մենամարտի է հրավիրում: Մենք էլի նույնն ենք մնացել:
Ոչինչ առաջվանը չէ: Հիմա նույնիսկ իրերն են այլ անուններով կոչում: Այլ են մարդիկ ու մարդկային ամեն տեսակ հարաբերությունները: Եվ լուռ են նրանք: Լռում են ոչ թե նրա համար, որ ասելիք չունեն, լռում են նրա համար, որ չափազանց շատ բան ունեն ասելու:
Ասում են՝ յուրաքանչյուրի մեջ արև կա. միայն թե պետք է թողնել, որ այն շողա: Ես հավատում եմ դրան, և ես միշտ լավատես եմ: Իմ տխրության բոլոր բաց ու փակ անկյուններում լույս եմ տեսնում ու հավատ, սեր եմ տեսնում, որ ընկճախտով տառապող հուսահատի նման ազատություն է փնտրում...հոգու ազատություն: Ժպիտ եմ տեսնում, բայց ո՛չ, այն կեղծ չէ, պարզապես նրան էլ է ազատություն պետք:
Եվ ես կրկին ժպտում եմ: Բայց միևնույն է, տխուր եմ...
Этот комментарий был удален автором.
ОтветитьУдалить